Mijn week is nooit zo bijzonder, spectaculair. Niet dat dat hoeft. Maar toch.
Wanneer was het nou. Liv was thuis, dus het moet woensdag geweest zijn. De dag begon niet goed. Hoofdpijn, daar werd ik mee wakker. Niet lang daarna merkte ik dat het over zou gaan in een migraine. Dus pil ingenomen en terug mijn bed in. Liv was lief en rustig en heeft mij lekker laten liggen. Natuurlijk moest er wel een offer geleverd worden. Door mijn naai en poppenmaak praktijken heb ik een aantal scharen liggen. Ik leg ze altijd zoveel mogelijk weg (al weet ze ook dat er in de keukenla een schaar ligt), maar blijkbaar lag er toch nog ergens 1. Een popje met lange haren moest eraan geloven.

Zoals je ziet valt het best mee. Ze had tenslotte ook helemaal kaal kunnen zijn.
Daarvoor had mijn zoontje besloten zijn schoenen te ontdoen van zand voordat hij naar school ging. Maar hij is goed opgevoed want hij had het netjes op de deurmat gedaan. Schatje toch.

Sowieso ben ik natuurlijk de hele week bezig met poppen. En het gaat gestaag. Niks is namelijk nog af. Kijk maar even mee.
Toen mijn man naar bootcamp was (je weet wel, vorige blogpost) en ik erg ziek was of in iedergeval voelde, heb ik voor mijn doen een groot besluit genomen. Ja, ja.
Jullie kennen het wel. DE WAS. Ik wilde altijd (bijna) alles strijken, wat resulteerde in manden vol (soms/meestal een vloer) vol schone was.

Mijn nichtje zei altijd, strijken dat doe ik niet hoor, ik vouw alles gewoon op, dat zou je ook moeten doen.
Dus eindelijk, ik weet niet wat mij al die tijd bezielde, heb ik besloten dat dan ook maar te doen. Ook als het gekreukt is. Heerlijk, wat een verademing.
Ik hoef niet meer te zoeken. Ik heb kasten vol kleding en als het nodig is kan ik het altijd nog even strijken. Heerlijk (nogmaals).

En nu, nu ik eindelijk tijd over heb (grapje) heeft mijn man voor volgende week een afspraak gemaakt met een werkster.
Mijn enige gedachte nu is.

HUH!